Day 1: Way Back unto

เหมือนเราเป็นคนเดิม แต่เราก็ไม่ใช่คนเดิม
เราห่างหายจากสิ่งต่างๆ ที่เป็นตัวเราไปนานมาก
นานมากจนกลับมาคิดว่า จริงๆ แล้ว เราเป็นยังไงกันแน่
แล้วตอนนั้น มันใช่เราจริงๆ รึเปล่า
หรือว่าตอนนี้ นั่นแหละ คือตัวเรา

สิ่งที่เราขาดตอนนี้คือการยืนระยะ และทำให้ได้อย่างสม่ำเสมอ
ได้แต่เริ่มต้น แล้วไม่ได้สานต่อ ยืนระยะไม่ได้
ไม่ได้มีการหวังผลจากการกระทำไปอย่างต่อเนื่อง มีแต่ทำๆ แล้วหยุดไป แล้วไปทำอย่างอื่นแทน

จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้แล้ว เวลาเรามีจำกัดมาก รู้สึกตัวอีกไม่นาน ก็จะถัดเข้าอายุ 30 แล้ว
อยากทำอะไรก็ต้องรีบทำ ก่อนที่จะไม่มีเวลา

ตอนนี้ก็เหมือนเรามาได้ไกลมาก มีบ้านมีรถแล้ว
แต่ภายในใจก็ยังรู้สึก Going Nowhere เหมือนเดิม
เรายังรู้สึก Struck in the middle
เป็นแบบนี้มานานสี่ปีแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าจะกลับเป็นแบบเมื่อก่อนยังไง
เรา ที่เป็นเทรดเดอร์
เรา ที่กล้าจะทำนู่นนี่ เพื่อความฝัน เพื่ออนาคตของเรา

ตอนนี้เราก็เหมือนใกล้ความจริงเข้าไปอีกขั้นนึงแล้ว
เพราะกู้บ้านผ่านหมดแล้ว มีบ้านอยู่แล้ว คิดว่าจะเปลี่ยนงาน จะออกจากที่เดิม ก็เลยดำเนินการซื้อบ้านเตรียมไว้ก่อนหมดเลย
ถ้าอยากจะออกมาทำอะไรของตัวเอง ก็แค่ Reserve ค่าใช้จ่ายต่างๆ ไปในระยะกลางๆ ถึงยาวๆ แล้วออกมาทำก็ย่อมได้
ปัญหามันติดตตรงที่ ไม่มีเงินทุน นี่แหละ ปีนี้คงต้องจริงจัง กับการปั้น Asset ของเราเองขึ้นมาอีกครั้ง

นี่เรียนโทจนจบมาได้ ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจอะไรเลย
เฉยๆ ด้วยซ้ำ เหมือนรู้สึกว่า ที่โดนมามันหนักกว่านี้ เนื้อหาที่เรียน จริงๆเราควรต้องเอามาย้อนกลับไปใช้ พัฒนาตัวเราให้ดียิ่งขึ้่นไปได้
ตอนนี้เราคิดว่าเราไปเรียนรู้สิ่งต่างๆ มาเยอะแล้ว ได้รู้เครื่องมือต่างๆ ที่ Real World เขาใช้กัน
ทีนี้ก็เหลือแต่ตัวเรา ที่ต้องทำให้ได้

แค่นั้นเอง

ความตั้งใจของเราตอนนี้คือ ต้องกลับมายืนระยะ ในสิ่งที่ทำให้ได้

ทำให้ได้สม่ำเสมอ
ในทุกๆ วัน ทุกสัปดาห์
แล้วเฝ้าติดตามผลลัพท์ ปรับปรุงกระบวนการต่างๆ ให้มันดียิ่งขึ้น

ตอนนี้ติดที่ พื้นที่ส่วนตัว เราเหลือน้อยลงมานิดหน่อย
เพราะไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว มีคนข้างๆ ที่ต้องดูแล แล้วอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา
(ยกเว้นแค่ตอนทำงาน)

ก็คงต้องคุยให้เข้าใจว่าแต่ละคนต้องเดินไปตามฝันของตัวเอง แต่ยังอยู่ข้างๆ กัน
ถ้ามัวแต่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วไปไม่ถึงไหนเลย ก็คงไม่ดีต่ออนาคตของเราสองคนเช่นกัน

ก็พยายามจะอัพบลอกให้ได้ประจำ
(ครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้)

ก็ต้องพยายามกันใหม่อีกครั้ง จนกว่าจะทำได้แหละนะ
บ่นไปเรื่อย
แต่ก็ดีกว่าไม่ได้บันทึกอะไรไว้เลย
เหมือนที่ผ่านๆ มา

บันทึกเรื่องราวที่ค้างคาอยู่ในหัว
ในแต่ละวัน เรียบเรียงความคิดของเราออกมา
เชื่อมโยงความคิดต่างๆ นั้นเข้าด้วยกัน..